domingo, 3 de agosto de 2008

AGOSTO - ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

Kimolos, Islas Cícladas, agosto de 2005
Foto: Nikos-Emmanuel


Hay personas, recuerdos, paisajes, fotografías, sentimientos, sensaciones, canciones... que parecen estar guardados en una caja de cartón; una caja que solamente abrimos con la llegada del mes de agosto. Hay amigos de cuya compañía sólo disfrutamos en agosto. Hay tierras que llevamos en el alma durante todo el año, pero solamente en agosto nos es concedido visitarlas. Agosto nos trae amores que luego nos arrebata para siempre con su marcha. Agosto nos obsequia cada año con una lluvia de estrellas, con amaneceres junto al mar, con el canto de las cigarras que nos adormece y más tarde nos ayuda a sacudirnos el sopor de la siesta. Es en agosto cuando me viene a la memoria esta canción estremecedora de Nikos Papázoglou que hoy quiero compartir con todos los lectores.




Νίκος Παπάζογλου - "Αύγουστος"

Στίχοι: Νίκος Παπάζογλου
Μουσική: Νίκος Παπάζογλου

Μα γιατί το τραγούδι να 'ναι λυπητερό
με μιας θαρρείς κι απ' την καρδιά μου ξέκοψε
κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά
ανέβηκε ως τα χείλη μου και με 'πνιξε
φυλάξου για το τέλος θα μου πεις.

Σ' αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω
κι αυτός είναι ένας καημός αβάσταχτος
λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ
ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος
κουράγιο θα περάσει θα μου πεις.

Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό.

Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό
μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε
από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως
που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε
κι εγώ ο τυχερός που το 'χει δει.

Μες το βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανός
αστράφτει συννεφιάζει αναδιπλώνεται
μα σαν πέφτει η νύχτα πλημμυρίζει με φως
φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται
και φέγγει από μέσα η φυλακή.

Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό.









Nikos Papázoglou - "Agosto"

Letra: Nikos Papázoglou
Música: Nikos Papázoglou

¿Pero por qué la canción tiene que ser triste?
Sospechas al momento y te desprendes de mi corazón.
Y en este momento en el que reboso alegría
subió hasta mis labios y me ahogó.
"Protégete del final", me dirás.

Te quiero, pero no tengo voz para decírtelo
y esta es una tristeza insoportable.
Me derrito en el dolor porque yo también siento
que el camino por donde vamos es intransitable.
"Ánimo, ya pasará", me dirás.

¿Cómo puedo olvidar sus cabellos sueltos,
la arena que como una catarata nos bañaba
a medida que dejaba sobre mí miles de besos,
diamantes que con generosidad me regalaba?
Iré aunque me salga también mal.

¿En qué elevado éxtasis o mágica danza
puede nacer un ser semejante?
¿De qué lejana estrella es la luz
que a sus dos ojos fue y se escondió?
Y yo soy el afortunado que lo ha visto.

En su mirada hay un cielo tan grande
que resplandece, se nubla, se despliega;
pero cuando cae la noche se inunda de luz.
Una luna de agosto se eleva
y se ilumina la cárcel desde dentro.

¿Cómo puedo olvidar sus cabellos sueltos,
la arena que como una catarata nos bañaba,
a medida que dejaba sobre mí miles de besos,
diamantes que con generosidad me regalaba?
Iré aunque me salga también mal.